Dikke wintertranen

Dikke wintertranen

Voor mij geen twee bevroren wintertranen zoals die bij Erben Wennermars, als je de column van Nico Oudshoorn wilt geloven. Nee, voor mij is het een snotterend geheel geworden. Zelfmedelijden in snotuitvoering.

Ik snap niet dat ik zo onderuit ga nu. Of ik snap het juist wel heel goed.

Niets liever dan nu op de schaats het kanaal verkennen en vanuit een geheel ander perspectief mij in de natuur bevinden. Die natuur die nu wacht op onze Corona-beue mensheid die zo'n behoefte aan frisse lucht heeft met een verruimd perspectief. Het past zo goed in onze opgesloten periode, de timing van de natuur is top! Maar zoals altijd zijn er belemmeringen.

Ik was er een uur geleden helemaal klaar voor. De kinderen liet ik zo goed en kwaad in “schaatskleding” zichzelf gelaagd aankleden. Ik had nog fijne schaatskolletjes voor ze waar ze blij mee leken te zijn.

Voor de een waren er misschien houtjes of hoge noren van oma. Deze noren leken mij voor Max niet een goed plan. Voor David had ik verstelbare glijers gehaald. Die redde zich wel. Maar zoals zo vaak, het zou zich ter plekke ontvouwen wat een goede keuze zou zijn. Geen problemen creëren eer ze er zijn.

Zo makkelijk als mijn sporttas er altijd staat, voor het grijpen bovenin een kast met de sportkleding erachter, zo vertrouwd was het aankleden weer. Nog wel moest ik even denken aan tape waarmee ik altijd blaren probeer te voorkomen op mijn enkels. Ik schaats namelijk altijd met blote voeten in de schaats, dan voel ik veel beter wat ik doe. Ik was aardig vlot klaar.

Nadat ik me besefte dat ik, wat schaatsen van de kinderen betreft, enorm achter op schema lig, realiseerde ik mij ook dat in mijn jeugd het ijs iedere winter weer voor het oprapen lag. Hoe anders was dat toen! Bijna elke winter kon ik rondom mijn ouderlijke huis op de weilanden wel een plek vinden om naartoe te lopen met de schaatsen over mijn schouder gegooid en de slee ging als bankje mee. Het was simpel en zo gedaan. Het kon lang maar ook gewoon even kort tussendoor.

Dat staat echt in schril contrast met de rest deze ochtend. Het begon al met het simpele feit dat ik mijn ochtendrust compleet negeerde door de aanstaande ijspret. Meestal ben ik tot 12 uur simpelweg niet genoeg hersteld om ook maar iets goed te doen. Het idee dat ik zou mogen schaatsen maakte dat de tijd een vergeten issue werd. Beide kinderen wisten vanmorgen niet hoe aan te kleden voor het schaatsen. Logisch ook want wanneer hebben ze dat gedaan?! Eenmaal waren ze op de kunstijsbaan De Scheg, te Deventer geweest. Het was flink aansturen. Om het geheel nog complexer te maken “leende” ik mijn thermo kledingstukken aan de oudste.

Toen zij en ik eindelijk zo ver waren, moest ik mij nog “afschminken” en mijn haar vast doen in een staartje. Wapperend haar, no! Terwijl ik extra dikke laag creme op mijn gezicht smeerde, jawel, de Urban van Nivea, voelde ik al een vermoeidheid van me burgemeester maken. Toen ik opstond van de kaptafel (voor mijn arm fijn met optutten) zakte ik bijna door mijn benen.Ik realiseerde me bij het uitlopen van de kamer dat ik schaatsen niet zou gaan halen. Ik had me er zo op verheugd dat ik mijn lijf had genegeerd. De signalen kwamen met een klap binnen en ik moest gaan liggen. Daar lig je dan. Iedereen lekker voorbereid en mama haakt af. Ineens bleek alles nutteloos te zijn, al die inspanning voor niks. Eigenlijk had ik het kunnen weten. Ik wilde het niet weten, wellicht was dat de veroorzaker van al deze shit! De hoofdprijs -jezelf voor de gek houden- had ik wellicht vanmorgen gewonnen. Zucht....

Beneden zaten er twee voor de tv te wachten op de rit naar het natuurijs. Ze waren er klaar voor.

Ik niet, mijn lijf maakte het onmogelijk. Het verdriet overmande me. Wat ogenschijnlijk een leuke dag zou worden is de meest confronterende van dit jaar geworden. Ik ben niet klaar voor het schaatsen. In mijn hoofd wel, maar mijn lijf werkt niet mee. Ook niet als het het allerliefste is wat ik nu zou willen. Want hoe groot is dat kans om volgend jaar weer te kunnen? We weten het niet.

Mijn passie, hobby en sport is schaatsen. Toen ik nog fit was, haalde ik in 2008 mijn persoonlijk record op het ijs van de Weissensee. Ik had er veel voor over gehad en trainde destijds goed. Niets fijner dan altijd weer je techniek verbeteren en voelen dat het je makkelijker afgaat om de rondes op de kunstijsbaan te trotseren. Hoe mooi was het om met -20 aan de start te staan bij t ochtendkrieken van de dag met een paar honderd man op de Weissensee, een must voor de schaatsliefhebber! Ook de foodafdeling is er een Wahalla! Tijdens een marathon vroeg ik iemand wat hij zo wilde eten. Dit is nodig anders krijg je te maken met een hongerklop. (Je bloedsuikerniveau dient op niveau te blijven gedurende de inspanning) De antwoorden hadden kunnen wezen: Nuts, Mars, banaan en gel-achtige sportvoeding in een zakje. Toen hij deze opties verwees met een luide “halve haan” is mij geleerd dat ook echte sportmannen hun sportvoeding nogal gevarieerd kunnen zien.

Maar we waren nu niet op de Weissensee en de winter kende wellicht nog maar een paar koude dagen eer de dooi zich zou aankondigen. Na jaren werd het weer even authentiek en was het misschien daarom dat het zo goed voelde. Verlangen naar vroeger, naar de eenvoud van zaken. Naar de halve haan in plaats van de voedselgelletjes. De webwinkels boerden er goed bij, alle thermo, snow en aanverwante zaken waren uitverkocht. Dus nog even iets bestellen, was er niet meer bij. Voor de komende winter geldt dan ook: Wel ff opletten allemaal wil je buiten de wintersport om spul in huis hebben als er ijs komt te liggen!

Ik riep de kids naar boven en vermeldde dat ik niet naar het ijs zou rijden en waarom. Het feit dat ze zagen dat het mama verdriet deed zorgde dat gezeur uitbleef. Ietwat teleurgesteld dropen ze af, maar een film op Netflix loste het snel op.

Maar waarom werd ik nou zo emotioneel geraakt? Al paar dagen zie ik ze schaatsen: Gezonde mensen die zich wellicht niet eens realiseren welk geluk ze hebben om op t ijs te staan!

De “waarom ik-vraag” meldt zich opeens terwijl ik daar normaal geen last van heb. Want waarom zou ik dit lijf een ander gunnen? Ik gun dit niemand.

De laatste keer dat ik op dat stukje ijs kon schaatsen was toen ik Max nog in mijn buik droeg (3 mnd zwanger) en die is inmiddels 11 jaar. 's Avonds in het donker met een goede schaatslamp op mijn hoofd. De vader riep toen nog dat ik niet moest vallen, ik zegde toe voorzichtig te zijn en ik riep nog, “ik schaats al tijden”, toen hij in een scheur terecht kwam en gelanceerd werd.

Het raakt omdat het wederom zo is dat iets wat me lief is, geen doorgang kan vinden. Er wordt me al zoveel ontzegd door mijn lijf dat dit voor mij de druppel van de volle emmer is. Ik wil zoveel, heb zoveel leuke dingen die ik wil doen, dingen die energie geven. En ik bevond me de afgelopen 11-12 wkn enkel in een setting waarin het me extreem maar dan ook extreem veel energie kostte. De kids thuis 11 weken fulltime incl online studie lijkt misschien fijn op het eerste oog, maar rust is iets waar ik als zieke erg naar verlang. Want met rust kom ik bij mezelf, vind ik mijn kracht terug en kan weer verder. Als kinderen thuis zijn is rust een zeldzaamheid. De druk van school werd bewust ook nog opgevoerd middels foto's bewijzen dat je met de kleuter allerhande creabea creaties had gemaakt en ook nog de rest. Het werd van een dwingend karakter, een niet prettig gevoel kan ik je zeggen. Een kleuterjuf zal haar hand er niet voor omdraaien maar ik had er veel moeite mee. Wat schijnbaar makkelijk vergeten werd was dat ik auti Max ook nog op het rechte spoor van groep 8 moest zien te houden. Een bepalend jaar waarin hij zijn plek op het voortgezet onderwijs moest zien te verdienen aan de hand van cijfers! De druk was aan beide kanten voelbaar. Zowel groep 8 als de kleuterklas had me in haar greep.

Toen ze eindelijk weer naar school mochten kwam er eindelijk, na wel heel lang wachten, Me-time. Een geweldig begrip wat 10 weken zeker in de prullenbak was beland. Ik haalde het er weer van harte uit. Binnen 2 dagen begreep ik weer wat er zo fijn aan was en voelde de energie weer langzaam in me terugkomen. Drie weken lang was er van energie geen sprake geweest en lag ik om onbekende reden, bijna alle uren van de dag, doodmoe en versleten op bed. Nu werd het eindelijk anders.

Zo anders dat ik me als geen ander realiseer hoever ik van dat gezonde lijf af sta. Hoezeer ik verlang naar fit, gezond, sport, genieten van alles. De confrontatie was er vandaag en zal me nog wel even doen wankelen.

Ik benijd zo alle schaatsers die vandaag of voorgande dagen al op het ijs stonden, staan of nog gaan staan.Wat is dat heerlijk als je een fijn lijf hebt wat met je mee wil doen. Hier moet ik het doen met een hoopje schaatskleding wat inmiddels weer in de kast ligt.

Rij je nog een stukje op het natuurijs deze laatste uurtjes van onze ijswinter, bedank je lijf en/of indien zo gewenst/gedacht of gelooft, de maker er van!

Ik ben er vandaag in elk geval niet te vinden.

Zout en ijs gaan niet samen.